Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Γιατί ο ουρανός γεμίζει χρώματα την ώρα που δύει ο ήλιος;



 Μια ηλιόλουστη ημέρα , ο ουρανός είναι γαλάζιος , τα σύννεφα λευκά και ο ήλιος με το συνηθισμένο κιτρινωπό χρώμα. Όμως με τη δύση του, ο ουρανός και τα σύννεφα γίνονται ροζ, πορτοκαλί και μοβ, ενώ ο ήλιος είναι κατακόκκινος.
Τι συμβαίνει; Το φως που παράγεται μέσα στον ήλιο είναι λευκό. Όμως το λευκό περιέχει κι άλλα χρώματα – όλα εκείνα του ουράνιου τόξου. Αν παρατηρήσεις το λευκό χρώμα μέσα από κάποιο πρίσμα, θα δεις ένα ουράνιο τόξο. Τα φάσμα χωρίζει το λευκό στα χρώματα του. Κι ενώ στην αρχή μπαίνει  λευκό χρώμα στο πρίσμα, στη συνέχεια , λωρίδες κόκκινου, πορτοκαλί, κίτρινου, μπλε, γαλάζιου και βιολετί βγαίνουν από την άλλη πλευρά.
Όταν το φως ήλιου εισχωρεί στην ατμόσφαιρα της Γης από το διάστημα ένα τμήμα του διαχωρίζεται και φτάνει στη Γη ανέπαφο διατηρώντας το λευκό του χρώμα. Όμως, εφόσον ο αέρας της Γης περιέχει μόρια αερίων, όπως άζωτο και οξυγόνο, λίγο από το φως θα τρέξει μέσα από αυτά προς τα κάτω.
 Καθώς το φως ήλιου διαπερνά μέσα από ένα μόριο αέριου, όπως το οξυγόνο, διασπάται στα αληθινά του χρώματα κι αυτά με τη σειρά τους διασκορπίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Όμως η φωτεινότητα του αναδυόμενου φωτός εξαρτάται από το χρώμα. Το μπλε που εξέρχεται από ένα μόριο αερίου είναι 8 φορές πιο φωτεινό από το κόκκινο φως. Έντονο μπλε φως μας κατακλύζει προερχόμενο από δισεκατομμύρια μόρια αερίου, τα οποία ξεχύνονται προς όλες τις κατευθύνσεις, βάφοντας τον ουρανό μπλε (το χρώμα που δεν είναι <<καθαρό>> μπλε, γιατί στα μάτια μας φτάνουν και τα άλλα χρώματα, όμως πολύ πιο αχνά).
 Η ηλιακή ακτίνα, έχοντας  χάσει την μπλε απόχρωση της  είναι κιτρινωπή, αφού τα χρώματα που έχουν απομείνει είναι τα πιο έντονα. Έτσι ο ήλιος μας φαίνεται περισσότερο κίτρινος από ότι είναι στην πραγματικότητα.
 Την ώρα του ηλιοβασιλέματος η αλλαγή είναι ακόμα πιο έντονη. Τα κατώτερα στρώματα του αέρα είναι τα πιο πυκνά, αφού περιέχουν περισσότερα μόρια αερίου και σκόνης. Έτσι, λοιπόν, με τον ήλιο χαμηλά στον ουρανό, το φως του πρέπει να ταξιδέψει μέσα από ένα πυκνότερο στρώμα αέρα σε σχέση με την ημέρα
 Όταν ο ήλιος βρίσκεται ψηλά το φως του διαπερνά τον αέρα που βρίσκεται ακριβώς από πάνω μας – αέρας που γίνεται όλο ένα και πιο λεπτός όσο ανεβαίνεις, επομένως αρκετό από το φως του ήλιου φτάνει σε εμάς άθικτο.
 Όμως όταν ο ήλιος είναι κοντά στον ορίζοντα, το φως του πρέπει να διαπεράσει το πυκνότερο στρώμα αέρα που βρίσκεται κοντά στο έδαφος. Καθώς το φως έρχεται σε επαφή με άλλα μόρια αέρα, περισσότερη σκόνη και ρυπαντικές ουσίες, ακόμα μεγαλύτερη ποσότητα από την μπλε άκρη του ηλιακού φάσματος διασκορπίζεται έξω από την ακτίνα. Όταν αυτή φτάνει πια στα μάτια μας, έχει απομένει κυρίως το πορτοκαλί και το κόκκινο φως. Αντικρίζουμε, λοιπόν, τον ήλιο σαν μία πύρινη πορτοκαλιά μπάλα παρά σαν ία αχνή κίτρινη σφαίρα.
 Σωματίδια σκόνης διασκορπίζουν το κοκκινωπό φως προς εμάς και καθώς τα σύννεφα επίσης αντανακλούν το κόκκινο φως, δημιουργείται μια πανδαισία πορτοκαλοκίτρινων αποχρώσεων. Μόλις δύσει ο ήλιος, μωβ τμήματα σαν μπαλώματα ενός τεράστιου παπλώματος γεμίζουν τον ουρανό.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Πώς και Γιατί Πλανήτης και Γη

ΤΡΥΠΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Πως διατηρει η Γη την ταχυτητα της; Γιατι δεν μειωνεται;



 Έχεις ακούσει για την παράσταση του Μπροντγουεϊ  <<Σταμάτησε τη ΓΗ ,θέλω να κατέβω>> ; Όσο κι αν θα θέλαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα από το στροβίλισμα, η Γη συνεχίζει ακατάπαυστα να περιστρέφεται, αφήνοντας την ημέρα να διαδεχτεί τη νύχτα και το αντίθετο.
 Άραγε πόσο γρήγορη είναι η πλανητική μας βόλτα; Ένα αλογάκι του λούνα παρκ περιστρέφεται με ταχύτητα 13χλμ. την ώρα, ένα η γη περιστρέφεται με 1000 χλμ. την ώρα. Ζαλίστηκε κανείς;
 Η Γη και τα πλανητικά της αδέρφια γεννήθηκαν από ένα σύννεφο περιστρεφόμενου αερίου και σκόνης που υπήρχε στο διάστημα. Οι πλάνητες, λοιπόν, άρχησαν τη ζωή τους περιστρεφόμενοι. (Η ταχύτητα των νεαρών πλανητών και η κατεύθυνση της περιστροφής εξαρτήθηκε από τις συγκρούσεις που υπέστησαν τα πρώτα χρόνια του ηλιακού συστήματος.)
 Η ταχύτητα της Γης δεν ήταν ποτέ σταθερή. Ήταν ένας μικρός πλανήτης απίστευτα γρήγορος στην αρχή, με περιστροφή 4000 χλμ. την ώρα, και οι ημέρες της διαρκούσαν 6 ώρες. Όμως, με το πέρασμα των αιώνων η περιστροφή της επιβραδύνθηκε.
Ένας από τους κύριους λογούς αυτής της ελάττωσης είναι η υπερχείλιση και η μείωση των τεραστίων ωκεανών της Γης. Τα κόμματα της παλίρροιας επηρεάζουν τον πλανήτη σημαντικά. Αφού τα παλιρροϊκά κόμματα δημιουργούνται κυρίως από τη βαρύτικη έλξη του φεγγαριού, η περιστροφή της Γης επιβραδύνεται σε μεγάλο βαθμό γιατί ο πλανήτης μας έχει μεγάλο φεγγάρι.
 Επιστήμονες λένε ότι η φορά της Γης επιβραδύνεται κάθε αιώνα από ένα έως τρία χιλιοστά του δευτερολέπτου την ημέρα. Κάθε 100 χρόνια περίπου, η ημέρα μεγαλώνει από 30 δευτερόλεπτα έως 2 λεπτά. Στα επόμενα 4000 χιλιάδες χρόνια η επιβράδυνση θα έχει προσθέσει μια ολόκληρη ώρα στη κάθε ημέρα. Όμως, εκτός από τα παλιρροϊκά κόμματα που προκαλούνται από το φεγγάρι, υπάρχουν και αλλά γεγονότα τα οποία επηρεάζουν την περιστροφή του πλανήτη.
 Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως συγκεντρώνοντας το φρέσκο νερό σε τεράστιες δεξαμενές, έχουμε επιβραδύνει την περιστροφή της Γης κατά αρκετά χιλιοστά του δευτερολέπτου.
Τα ρεύματα του ωκεανού και τα καιρικά συστήματα επηρεάζουν επίσης την ταχύτητα της περιστροφής. Ένας συνηθισμένος ανεμοστρόβιλος επιβραδύνει προσωρινά την περιστροφή της Γης, επιμηκύνοντας την ήμερα κατά δυο δευτερόλεπτα ( 2 εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου) .
 Το Ελ Νίνιο, το ζεστό ρεύμα του ειρηνικού που καταστρέφει τον καιρό του πλανήτη μας, επιβραδύνει επίσης την περιστροφή του. Συμφώνα με τους επιστήμονες της NASA, το Ελ Νίνιο στο αποκορύφωμα του προκαλεί την επιμήκυνση της ημέρας κατά 0,6 χιλιοστά του δευτερολέπτου.
 Η INTERNATIONAL EARTH ROTAITION SERVICE (IERS) ελέγχει τη διακύμανση της ταχύτητας του πλανήτη μας. Αυτή η υπηρεσία αποφασίζει αν θα προσθέσει ή όχι ένα λεπτό στη Συντονισμένη Παγκόσμια Ώρα, ώστε τα ρολόγια να βρίσκονται σε συγχρονισμό με την ευμετάβλητη Γη.


Απόσπασμα από το βιβλίο: Πώς και Γιατί Πλανήτης και Γη

ΤΡΥΠΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Σάββατο 11 Μαΐου 2013


Είμαστε μόνοι στο σύμπαν;

Έχετε ποτέ κοιτάξει ψηλά στο νυχτερινό ουρανό και να αναρωτηθείτε αν κάποιος, ή κάτι, σας κοιτάζει από εκεί ψηλά; Αν ίσως κάπου εκεί έξω υπάρχει μια μυστηριώδης σπίθα, αυτή που ονομάζουμε ζωή; 
 Διαισθητικά, αισθάνεστε ότι δεν μπορούμε να είμαστε μόνοι. Για κάθε ένα από τα 2.000 αστέρια που μπορείτε να δείτε με γυμνό μάτι, υπάρχουν άλλα 50 εκατομμύρια στο Γαλαξία μας, που είναι ένας από τους 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες. Με άλλα λόγια, το μητρικό μας αστέρι είναι ένα από από 10.000 δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων που βρίσκονται στο σύμπαν. Μήπως υπάρχει και μια άλλη μπλε κουκίδα εκεί έξω – ένα σπίτι για την ευφυή ζωή όπως το δικό μας; Είναι μια απλή σκέψη, που δεν ξέρουμε.
Ένας τρόπος για να υπολογιστεί ο αριθμός των ευφυών πολιτισμών επινοήθηκε από τον αστρονόμο Frank Drake. Η διάσημη εξίσωση του λαμβάνει υπόψη το ρυθμό σχηματισμού των άστρων, το κλάσμα των άστρων με πλανήτες και την πιθανότητα να προκύψει ζωή, μια νοήμον ζωή, καθώς και ευφυή πλάσματα που μπορούν να επικοινωνούν μαζί μας.
Μπορούμε τώρα να βάλουμε αριθμούς σε μερικούς από τους παράγοντες αυτούς. Γνωρίζουμε ότι περίπου 20 αστέρια γεννιούνται στο Γαλαξία μας κάθε χρόνο και έχουμε εντοπίσει περισσότερους από 560 εξωπλανήτες γύρω από άλλα άστρα, εκτός από τον ήλιο. Περίπου το ένα τέταρτο αυτών των άστρων έχει έναν πλανήτη παρόμοιο σε μάζα με τη Γη.
Όμως, η εκτίμηση για τους βιολογικούς παράγοντες είναι κάτι περισσότερο από εικασία. Γνωρίζουμε ότι η ζωή είναι απίστευτα ευπροσάρμοστη από τη στιγμή που θα προκύψει, όχι όμως και πόσο καλό θα είναι το ξεκίνημα στην πρώτη θέση του.


Μοναδικός πλανήτης

Μερικοί αστρονόμοι πιστεύουν ότι η ζωή είναι σχεδόν αναπόφευκτη σε κάθε κατοικήσιμο πλανήτη. Άλλοι υποψιάζονται ότι απλή ζωής είναι συνηθισμένη, αλλά η ευφυής ζωή εξαιρετικά σπάνια. Άλλοι πιστεύουν ότι ο πλανήτης μας είναι μοναδικός. «Η ζωή μπορεί ή δεν μπορεί να σχηματιστεί εύκολα», λέει ο φυσικός Paul Davies του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Αριζόνα στο Tempe. «Είμαστε εντελώς στο σκοτάδι.»
Αυτά για τις εξισώσεις. Τι γίνεται όμως με τα αποδεικτικά στοιχεία; Η ανακάλυψη ζωής στον Άρη κατά πάσα πιθανότητα δεν θα βοηθήσει, καθώς θα ήταν πολύ πιθανό να μοιράζονται την καταγωγή του με τη γήινη. "Οι συγκρούσεις μεταφέρουν αναμφίβολα μικροοργανισμούς πέρα δώθε”, λέει ο Davies. "Ο Άρης και η Γη δεν είναι ανεξάρτητα οικοσυστήματα."
Η ανακάλυψη φυσικά ζωής στον Τιτάνα θα είναι πιο αποκαλυπτική. Ο Τιτάνας είναι το μόνο άλλο μέρος του ηλιακού μας συστήματος με υγρό στην επιφάνειά του – αν και είναι λίμνες αιθανίου. «Αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι αν υπάρχει ζωή στον Τιτάνα θα είχε μια ξεχωριστή καταγωγή», ΄τονίζει ο Dirk Schulze-Makuch στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον. "Αν μπορούμε να βρούμε εκεί μια ξεχωριστή καταγωγή τότε μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα: “Εντάξει, υπάρχει πολλή ζωή στο σύμπαν ".
Η ανακάλυψη εξωγήινων μικροβίων στο ηλιακό μας σύστημα θα ήταν κάποιου είδους απόδειξη ότι δεν είμαστε μόνοι μας, αλλά αυτό που πραγματικά θέλουμε να γνωρίζουμε είναι αν υπάρχει μια άλλη νοήμων ζωή εκεί έξω. Εδώ και 50 χρόνια οι αστρονόμοι έχουν σάρωσε τον ουρανό με ραδιοτηλεσκόπια για οποιοδήποτε υπαινιγμό ενός τυχόν μηνύματος. Μέχρι στιγμής όμως δεν έχουμε βρει τίποτα.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι ET δεν βρίσκονται εκεί έξω. Απλά ίσως να μην γνωρίζουν ότι είμαστε εδώ. Το μόνο αποδεικτικό στοιχείο της ύπαρξής μας, που φτάνει πέρα ​​από το ηλιακό σύστημα είναι τα ραδιοφωνικά σήματα και το φως από τις πόλεις μας. "Είχαμε μια μετάδοση ισχυρών ραδιοκυμάτων από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο”, λέει ο Seth Shostak του Ινστιτούτου SETI στην Καλιφόρνια. Έτσι, αυτά τα σήματα θα έχουν ταξιδέψει σε απόσταση 70 ετών φωτός στο διάστημα, μια σταγόνα στον ωκεανό. Εάν ο Γαλαξίας ήταν το μέγεθος του Λονδίνου και η Γη ήταν στη βάση της στήλης του Νέλσον, τα ραδιοσήματα μας θα εξακολουθούν να μην έχουν αφήσει την πλατεία Τραφάλγκαρ.
«Είναι πιθανώς ασφαλές να ειπωθεί ότι ακόμη και αν ο τοπικός μας γαλαξίας είναι γεμάτος με εξωγήινους, κανένας από αυτούς δεν θα γνωρίζει ότι ο Homo sapiens είναι εδώ», τονίζει  ο Shostak. Αυτό λειτουργεί και αντίστροφα. Δεδομένου του μεγέθους του σύμπαντος και της ταχύτητας του φωτός, τα περισσότερα αστέρια και οι πλανήτες είναι απλά εκτός εμβέλειας.
Είναι επίσης πιθανό ότι η εξωγήινη ευφυής ζωή να χωρίζεται από εμάς από πολύ χρόνο. Γιατί γνωρίζουμε ότι η ανθρώπινη νοημοσύνη υπάρχει για ένα ασήμαντο μέρος της ιστορίας της Γης και μπορεί να είναι μόνο μια φευγαλέα φάση. Έτσι, μπορεί να είναι πολύ τραβηγμένο να ελπίζουμε ότι ένας κοντινός μας εξωπλανήτης όχι μόνο φιλοξενεί ευφυή ζωή, αλλά αυτή υπάρχει ταυτόχρονα με μας τώρα.
Αλλά ας πούμε ότι ήρθαμε σε επαφή με εξωγήινους. Πώς θα αντιδράσουμε εμείς; Η NASA έχει καταστρώσει κάποια σχέδια, και οι περισσότερες θρησκείες ισχυρίζονται ότι θα είναι σε θέση να απορροφήσει αυτή την ιδέα, αλλά η ουσία είναι ότι δεν θα ξέρουμε τίποτα μέχρι να συμβεί.
Το πιο πιθανό είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ να την μάθουμε. Ακόμα κι αν η Γη δεν είναι ο μόνος πλανήτης με έξυπνη ζωή, φαίνεται ότι είμαστε προορισμένοι να ζήσουμε ολόκληρη την ζωή μας σαν να ήταν – αλλά με μια διαρκή αίσθηση ότι δεν μπορεί να είναι. Κάτι σαν μια υπαρξιακή αβεβαιότητα.

Πηγή: New Scientist



                                                     ΚΟΥΤΣΑΚΗ ΡΑΦΑΕΛΑ

                                                       Α3

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

                                 Η ζωή στο σύμπαν

Το 1959 μια ομάδα Αμερικανών αστρονόμων και ραδιοαστρονόμων με το πρόγραμμα ΟΖΜΑ, ξεκίνησε την αναζήτηση ζωής στο σύμπαν συλλέγοντας ραδιοσήματα από το διάστημα ελπίζοντας ότι θα προερχόταν από κάποιον εξωγήινο πολιτισμό.

Η αναζήτηση αυτή δεν έδωσε κάποιο αποτέλεσμα, αλλά η ιδέα δεν εγκαταλείφθηκε. Πράγματι, από τις 12 Οκτωβρίου του 1992, μια εκατοντάδα ραδιοτηλεσκόπιων προσφέρουν τις υπηρεσίες των στην αναζήτηση έξυπνων μορφών ζωής με το περίφημο πρόγραμμα SETI, εξερευνώντας χίλια περίπου άστρα που δεν διαφέρουν κατά πολύ από τον δικό μας Ήλιο, σε μια ακτίνα 100 ετών φωτός από μας.

Διατυπώθηκε επίσης η υπόθεση ότι στο διάστημα υπάρχουν πρωτόγονες μορφές ζωής που περιμένουν μονάχα να εδραιωθούν σε κάποιο πλανήτη. Είναι πράγματι βέβαιο ότι στα διάχυτα νεφελώματα, μαζί με το υδρογόνο, υπάρχουν πολλά οργανικά μόρια που είναι απαραίτητα και έχουν θεμελιώδη σημασία για την οικοδόμηση της ζωής, αλλά η πυκνότητα των νεφελωμάτων είναι πολύ μικρή για να αποτελέσει την αρχή σε ζωντανές μορφές. Τα μόρια αυτά είναι πολύ όμοια με εκείνα που παρατηρήθηκαν στους κομήτες, δηλαδή μέσα στο ηλιακό σύστημα. Μπορούμε επομένως να δεχθούμε, θεωρητικά, ότι η ζωή μπορεί να δημιουργηθεί σε οποιοδήποτε σημείο του Γαλαξία.

Τα βασικά μόρια του δικού μας οργανικού κόσμου είναι λοιπόν αρκετά διάχυτα στο Σύμπαν και δημιουργούνται στις ίδιες ζώνες όπου γεννούνται τα άστρα. Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε ότι αφορά τη διατήρησή των. Πράγματι, αν ήταν απομονωμένα, θα τα κατέστρεφαν πολύ γρήγορα οι ακτίνες Χ και οι κοσμική ακτινοβολία που υπάρχει παντού στο διάστημα.

Αντίθετα, μέσα στα νεφελώματα, μπορούν να αναμιχθούν με κόκκους σκόνης και να περιβληθούν απ' αυτήν και έτσι να προστατευθούν.

Για την ανάπτυξη της ζωής, πάντως, θα πρέπει να υπάρχουν άλλοι πλανήτες όμοιοι με τη Γη, για τους οποίους είναι αναγκαίο να ισχύουν απολύτως απαραβίαστες προϋποθέσεις προκειμένου να είναι κατάλληλοι να φιλοξενήσουν τη ζωή και να της επιτρέψουν να αναπτυχθεί σε κάθε της μορφή. Η ενέργεια που εκπέμπει το άστρο γύρω από το οποίο περιστρέφεται ο πλανήτης, π.χ δεν πρέπει να είναι πολύ έντονη, η ζωή τότε καταστρέφεται, ενώ αν είναι πολύ ασθενής θα είναι αδύναμη για να τροφοδοτεί τις ζωτικές λειτουργίες. Ο πλανήτης πρέπει να έχει ακόμη μια ατμόσφαιρα που να μην επιτρέπει απότομες μεταβολές της θερμοκρασίας τόσο κατά τη μετάβαση από την ημέρα στη νύκτα όσο και από την μια εποχή στην άλλη.

Πάντως, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις απαιτούμενες συνθήκες, θα ήταν δυνατή η εκτίμηση του αριθμού των κατοικούμενων πλανητών σε όλο το Γαλαξία και στο Σύμπαν γενικότερα.

Θεωρητικά αυτό είναι εύκολο, αλλά επειδή στη πράξη τα στοιχεία που πρέπει να εκτιμηθούν είναι αμφισβητούμενα, τα αποτελέσματα στα οποία φθάνουν οι διάφοροι επιστήμονες είναι διαφορετικά.

Ο ζητούμενος αριθμός -Ν- ( των κατοικούμενων πλανητών) εκφράζεται με τον παρακάτω απλό τύπο :

Ν = n/E x Fp x P x Pv x Lv

όπου :

n = ο αριθμός των άστρων σε όλο το Γαλαξία ικανών να δώσουν στους πλανήτες των ενέργεια αρκετή για την ανάπτυξη της ζωής.

E = ηλικία του Γαλαξία σε χρόνια.

n/E = ο αριθμός των κατάλληλων άστρων που δημιουργούνται κάθε χρόνο σε όλο το Γαλαξία.

Fp = το κλάσμα των άστρων που κατέχει ένα πλανητικό σύστημα.

P = ο αριθμός των πλανητών που μπορούν να φιλοξενήσουν τη ζωή, σε κάθε πλανητικό σύστημα.

Pv = πιθανότητα που υπάρχει για να αναπτυχθεί πραγματικά η ζωή σε ένα κατάλληλο πλανήτη.

Lv = περίοδος, σε χρόνια, παραμονής της ζωής σε ένα πλανήτη στον οποίο αναπτύχθηκε.

Αν δεν πολλαπλασιάσομε επί την παράμετρο Lv θα έχομε τον αριθμό των πλανητών που δημιουργούνται στο Γαλαξία κάθε χρόνο. Αν όμως πολλαπλασιάσομε επί την παράμετρο Lv θα έχομε τον αριθμό των πλανητών που κατοικούνται αυτή τη στιγμή στον Γαλαξία.

Το σπουδαιότερο όμως, λεει ο διεθνούς φήμης αστροφυσικός Ρ. Maffei

( είναι εκείνος που ανακάλυψε τους Γαλαξίες που φέρουν το όνομά του και που αναφέρει την παραπάνω εξίσωση σε ένα από τα συγγράμματά του) είναι ότι δεν είναι γνωστές με ακρίβεια οι τιμές σε καμιά από τις παραμέτρους της εξίσωσης. Εξ' άλλου, λεει ακόμη ο ίδιος αστροφυσικός, για να εκτιμήσομε πόσες από τις μορφές ζωής που δημιουργούνται κάθε χρόνο στο Γαλαξία αναπτύσσουν νοημοσύνη και πόσες από αυτές αναπτύσσουν ένα τεχνολογικό πολιτισμό παρόμοιο με τον δικό μας, πρέπει να εισάγομε στην παραπάνω εξίσωση άλλες δυο πιθανότητες, Pi και Pt, αναφερόμενες στην πρώτη και δεύτερη συνθήκη αντίστοιχα.

Για να ξέρομε δε πόσες μορφές ζωής με νοημοσύνη και πόσες κοινωνίες με τεχνολογικό πολιτισμό θα μπορούσαν να υπάρχουν στο Γαλαξία, πρέπει να πολλαπλασιάσομε το νέο αποτέλεσμα, που μας δίνει η εξίσωση, επί τη διάρκεια ενός τεχνολογικού πολιτισμού και όχι επί την ποσότητα Lv, που αναφερόταν στη διάρκεια μιας οποιασδήποτε μορφής ζωής. Από εδώ και πέρα αρχίζουμε αληθινά να ταξιδεύομε στο σκοτάδι. Μπορούμε μόνο να αναφερθούμε σε ότι συνέβη στη Γη, αλλά δεν είναι αρκετό. Για την ώρα, πάνω σ' αυτή τη λογική, ξέρουμε μόνο ότι από τη στιγμή που εδραιώθηκε μια μορφή ζωής με ικανοποιητική νοημοσύνη, η τεχνολογική της ανάπτυξη είναι ταχύτατη, και με την πραγματοποίησή της, προσφέρει στον πολιτισμό που την δημιούργησε ισχυρά μέσα καταστροφής. Μπορούμε να εκτιμήσομε ότι ένας πολιτισμός που δεν είναι ικανός να ελέγξει την τεχνολογία του μπορεί να αναπτυχθεί και να αυτοκαταστραφεί σε μια χρονική περίοδο της τάξεως των 100 χρόνων. Κατά τον ερευνητή P. Maffei, είναι σχεδόν βέβαιο ότι, κάθε χρόνο, η ζωή ξεπετιέται σε 7 πλανήτες στον Γαλαξία και σε 70 δισεκατομμύρια ουράνια σώματα στο Σύμπαν. Επομένως όταν η ζωή τελειώσει την ύπαρξή της στη Γη ( κάποτε αυτό θα συμβεί ), θα υπάρχουν πλανήτες στους οποίους θα αρχίζει να γεννιέται και πλανήτες στους οποίους είναι ήδη ανεπτυγμένη, γιατί δημιουργήθηκε πρωτύτερα, έστω και σε μια μετέπειτα εποχή εκείνης κατά την οποία γεννήθηκε στη Γη.

Η ζωή στη Γη κάποτε θα σταματήσει να υπάρχει, αν ο άνθρωπος δεν αυτοκαταστραφεί πρωτύτερα. Πάντως, έτσι ή αλλιώς, η ζωή θα εξαφανισθεί από τη Γη όταν ο Ήλιος, βγαίνοντας από την κύρια ακολουθία, θα μετασχηματιστεί σε ένα Κόκκινο Γίγαντα και θα ζεστάνει

" λίγο παραπάνω " τη Γη καταστρέφοντας κάθε μορφή ζωής.

Στον πλανήτη μας οι πρώτες μορφές ζωής αναπτύχθηκαν μέσα στην ουσία εκείνη που, εντελώς αυθαίρετα, οι "ειδικοί" ονομάζουν " αρχέγονη σούπα " και πολύ αργότερα μερικοί οργανισμοί εξελίχθηκαν και βρέθηκαν στην στεριά.

Η καταλληλότερη διαδικασία για την αναζήτηση της ζωής σε άλλους πλανήτες είναι να την αναζητήσουμε μέσα στα υγρά στρώματα που μπορεί να τους περιβάλλουν. Με την τεχνολογία που υπάρχει όμως δεν διαθέτουμε συσκευές που αφού προσεδαφιστούν στον υποψήφιο πλανήτη να μπορούν να βυθισθούν σε κάποιο υγρό, που μπορεί να είναι διαφορετικό από το νερό, ώστε να το εξερευνήσουν αλλά και να στείλουν στη Γη τα στοιχεία της έρευνας αυτής.


                                                           ΡΑΦΑΕΛΑ ΚΟΥΤΣΑΚΗ       
                                                          Α3

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Στίβεν Χόκινγκ: Δεν θα επιβιώσουμε τα επόμενα 1.000 χρόνια


Ο Konstantin Tsiolkovsky (1857–1935) στις αρχές του εικοστού αιώνα οραματίστηκε την μόνιμη εγκατάσταση του ανθρώπου στο διάστημα με τον εποικισμό άλλων πλανητών του Ηλιακού συστήματος, καθώς επίσης και το ενδεχόμενο ταξιδιών σε μακρινά άστρα για την εκμετάλλευση της ενέργειάς τους, όταν ο δικός μας Ήλιος θα έχει εξαντλήσει τα πυρηνικά του καύσιμα. Την πεποίθησή του ότι το μέλλον του ανθρώπινου είδους βρίσκεται στα αστέρια αποδίδει εύστοχα η φράση του:
“ο πλανήτης μας είναι το λίκνο της ανθρωπότητας, αλλά δεν μένει κανείς στο λίκνο του για όλη του τη ζωή“.
Ο γνωστός αστρονόμος Fred Hoyle στο βιβλίο του “Τα δέκα πρόσωπα του σύμπαντος” (1988) καταλήγει στο συμπέρασμα ότι περίπου το 2025 (σε 12 χρόνια από τώρα!) θα καταρρεύσει η κοινωνία μας εξαιτίας της ταχύτατης αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού. 
Ο Stephen Hawking είναι λίγο πιο αισιόδοξος από τον Hoyle. Θεωρεί όμως πως δεν πρέπει να περιμένουμε  δισεκατομμύρια χρόνια μέχρι να σβήσει ο Ήλιος μας, αλλά μέσα στην χιλιετία που διανύουμε, για να επιβιώσουμε ως είδος, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τη Γη και να εποικίσουμε το διάστημα. 
Ο διαπρεπής θεωρητικός φυσικός προέβλεψε ότι η ανθρωπότητα δεν θα γιορτάσει στη Γη την είσοδο της επόμενης χιλιετίας.
«Πρέπει να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στο Διάστημα για το καλό της ανθρωπότητας. Δεν θα επιβιώσουμε τα επόμενα 1.000 χρόνια δίχως να δραπετεύσουμε από τον εύθραυστο πλανήτη μας» είπε ο βρετανός θεωρητικός φυσικός στην ομιλία που έδωσε στο Regenerative Medicine Institute του ιατρικού κέντρου Cedars-Sinai στο Λος Αντζελες, θεωρώντας πως «αν κατανοήσουμε πως λειτουργεί το Διάστημα, τότε θα μπορούμε να έχουμε τον έλεγχό του κατά κάποιο τρόπο». 
Ουσιαστικά απηύθυνε μια έκκληση για τη συνέχιση της εξερεύνησης του διαστήματος – για χάρη της ανθρωπότητας.

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Νετρίνα


Το νετρίνο είναι ένα αφόρτιστο και πολύ ελαφρύ σωματίδιο, του οποίου η ύπαρξη προτάθηκε από τον αυστριακό φυσικό Βόλφγκανγκ Πάουλι, ώστε να ισχύει η αρχή διατήρησης της ορμής και της ενέργειας στην ραδιενεργή εκπομπή ηλεκτρονίων από τον ατομικό πυρήνα, τη λεγόμενη β διάσπαση.
Τα νετρίνα παρατηρήθηκαν δεκαετίες μετά την πρόταση του Πάουλι. Πρόκειται για σωματίδια που αλληλεπιδρούν ασθενώς με την ύλη, συνεπώς είναι πολύ δύσκολο να παρατηρηθούν. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιούνται ειδικές πειραματικές διατάξεις, γνωστές ως "τηλεσκόπια νετρίνων", τοποθετημένες βαθιά μέσα σε εγκαταλειμμένα ορυχεία ή στον πυθμένα της θάλασσας, προκειμένου να μην επηρεάζονται από την κοσμική ακτινοβολία· καθώς τα νετρίνα δύσκολα εντοπίζονται, απαιτείται μια τέτοιου είδους "μόνωση" από άλλες αλληλεπιδράσεις, αλλά και το μεγάλο μέγεθος της πειραματικής διάταξης.
Σήμερα μετά τα τελευταία πειράματα έχει αποδειχθεί ότι υπάρχουν τριών ειδών ή όπως λέγεται "γεύσεων" νετρίνα. Η μάζα τους κυμαίνεται ανάλογα από μερικά ηλεκτρονιοβόλτ (eV) έως μερικά MeV. Οι τρεις τύποι νετρίνων διαφέρουν μεταξύ τους. Για παράδειγμα, όταν τα μιονικά νετρίνα αλληλεπιδρούν με κάποιο στόχο θα παράγουν πάντα μιόνια και ποτέ ταυ ή ηλεκτρόνια. Στις αλληλεπιδράσεις σωματιδίων, αν και τα ηλεκτρόνια και τα νετρίνα ηλεκτρονίων μπορούν να δημιουργούνται και να καταστρέφονται, το άθροισμα του αριθμού των ηλεκτρονίων και των νετρίνων των ηλεκτρονίων, διατηρείται σταθερό. Το γεγονός αυτό μας έχει οδηγήσει στη διαίρεση των λεπτονίων σε τρεις οικογένειες, που η καθεμιά περιλαμβάνει ένα φορτισμένο λεπτόνιο και το αντίστοιχό του νετρίνο.
Το 2011, το πείραμα "OPERA" (Oscillation Project with Emulsion-tRacking Apparatus), με ανιχνευτή ο οποίος βρίσκεται εγκατεστημένος κάτω από την οροσειρά Γκραν Σάσσο στην Ιταλία για να "μετρά" τα νετρίνο που διαφεύγουν από το CERN, ανακοίνωσε ότι οι χειριστές του ανιχνευτή μέτρησαν χρόνο άφιξης των νετρίνο τέτοιο που αντιστοιχεί σε ταχύτητά τους ελαφρά μεγαλύτερη αυτής του φωτός κατά 0,0024%. Αν αυτό ήταν αλήθεια θα ήταν αντίθετο με τη θεωρία της σχετικότητας και οι ερευνητές του "OPERA" κάλεσαν άλλες ομάδες να ελέγξουν τις μετρήσεις. Τον Μάρτιο του 2012 το πείραμα "ΙCARUS" ανακοίνωσε ότι μέτρησε την ταχύτητα των νετρίνων να είναι ίδια με την ταχύτητα του φωτός και δεν επιβεβαίωσε τις μετρήσεις του πειράματος "OPERA"

Οι μετρήσεις του πειράματος ICARUS δείχνουν μια (ελάχιστη) καθυστέρηση 0,3 νανο-δευτερολέπτων που βρίσκεται μέσα στα όρια του σφάλματος.
Όπως και η ομάδα του πειράματος OPERA , οι φυσικοί του ICARUS μελέτησαν δέσμες νετρίνων που παράγονται στο CERN.
Το αποτέλεσμα του ICARUS έρχεται μόλις ένα μήνα μετά την ανακοίνωση της ομάδας OPERA , σχετικά με τον εντοπισμό σφαλμάτων σε πειραματικές συσκευές που πιθανώς να ευθύνονται για τις μετρηθείσες υπερφωτεινές ταχύτητες των νετρινίων.
Ο 600 τόνων ανιχνευτής ICARUS χρησιμοποιεί υγρό αργό για την ανίχνευση νετρίνων. Όπως σε ένα θάλαμο φυσαλίδων (των παλαιών εποχών της σωματιδιακής φυσικής), ο ανιχνευτής ICARUS επιτρέπει στους επιστήμονες να καταγράφουν τις τροχιές των φορτισμένων σωματιδίων που παράγει ένα νετρίνο – με τη διαφορά ότι η καταγραφή γίνεται ηλεκτρονικά και όχι με φωτογραφίες, όπως γινόταν στο παρελθόν.
Πηγές: