Ατομική Εργασία

In Time:

Φθόνος:

• Μια από τις πρώτες σκηνές της ταινίας τοποθετείται σε ένα μπαρ. Εκεί βρίσκουμε τον πρωταγωνιστή, Γουίλ Σάλας, ο οποίος μαζί με τον φίλο του Ντουρέλ γίνονται μάρτυρες στην διαβόητη κλοπή χρόνου. Το θύμα της κλοπής έιναι ο Χένρυ Χάμιλτον, ένας πλούσιος άντρας που διαθέτει περισσότερο από έναν αιώνα στο ρολόι του. Ο Γουίλ κάνει μια προσπάθεια να τον πείσει να φύγει από εκεί όσο είναι καιρός μα ο Χάμιλτον φαίνεται να μη δίνει σημασία, συνεχίζοντας να φλερτάρει με τις κοπέλες που βρίσκονταν γύρω του. Ξαφνικά εισβάλλουν στο μπαρ η συμμορία των χρονοκλεφτών με επικεφαλή τον Φόρτρες ο οποίος ξεκάθαρα δηλώνει πως θέλει το χρόνο στο ρολόι του Χάμιλτον. Του λέει να παλέψουν και ο Χάμιλτον ζητά λίγα λεπτά για να ηρεμήσει τρέχοντας στην τουαλέτα. Σε αυτή τη σκηνή φαίνεται ξεκάθαρα ο φθόνος των χρονοκλεφτών για το ρολόι του Χάμιλτον. Η ζήλεια και το μίσος για τη δυνατότητα του πάμπλουτου αυτού άνδρα  να κατέχει τόσο χρόνο τους ωθούν σε πράξεις απανθρωπιάς και βίας. Γενικά οι χρονοκλέφτες αντιπροσωπεύουν τους ανθρώπους που φθονούν οποιονδήποτε έχει κάτι περισσότερο από αυτούς.

Λογική: Αν η συμμορία των χρονοκλεφτών δρούσε με κινητήρια δύναμη τη λογική τότε ίσως ήταν πιο πιθανό να μην αποοτελούν κλέφτες. Η αλήθεια είναι πως οι χρονοκλέφτες δεν είχαν ανάγκη χρόνου. Έτσι αν η λογική ήταν η βάση των πράξεών τους και δεν ενδιαφέρονταν τόσο για το θάνατο του Χάμιλτον που εκπροσωπεί την δυνατή τάξη δε θα προσπαθούσαν ποτέ να κλέψουν και θα έβγαζαν το χρόνο τους τίμια, δουλεύοντας. Επομένως αν δεν είχε επιχειρηθεί ποτέ η κλοπή του Χάμιλτον, πιθανότατα ο Γουίλ να μην αποκτούσε ποτε λεφτά και να μη πάσχιζε ποτέ να γκρεμίσει το σύστημα. Σίγουρα λοιπόν, αν η λογική είχε τη θέση του συναισθήματος του φθόνου, η πλοκή της ταινίας να μην εξελισσόταν ποτέ. Σίγουρα όμως θα ένιωθαν αδικημένοι για την κατάσταση του Χάμιλτον που έχει τη δυνατότητα να ζήσει περισσότερο λόγω του απεριόριστου χρόνου του.

Συναίσθημα: Η συμμορία των χρονοκλεφτών στην ταινία δρα με βάση το συναίσθημα. Οι πράξεις τους δεν έχουν κανένα ίχνος λογικής και είναι προφανές πως η απροκάλυπτη βία που 

ασκούν είναι υποκινημένη από το φθόνο τους.

Λογική-Συναίσθημα-Συνείδηση: Αν οι χρονοκλέφτες δρούσαν με βάση το συνδυασμό του συναισθήματος και της λογικής τους, θα δρούσαν έχοντας συνείδηση. Αυτό σημαίνει πως θα φθονούσαν το Χάμιλτον που εκπροσωπεί την άρχουσα τάξη και αυτούς που διαθέτουν περισσότερα από αυτούς και θα ένιωθαν αδικημένοι, μα η λογική τους δε θα τους επέτρεπε να προβούν σε δολοφονία. Η λογική οπωσδήποτε θα δημιουργούσε σκέψεις που θα έκαναν τους χρονοκλέφτες να  διστάζουν να γίνουν κλέφτες. Επομένως και σε αυτή ην περίπτωση αν η συνείδηση των χρονοκλεφτών ήταν η κινητήρια δύναμη των πράξεών τους, δε θα αποτελούσαν κλέφτες μα ανθρώπους που παλεύουν για την κάθε μέρα τους έχοντας όμως ένα κρυφό φθόνο για αυτούς που ζουν καλύτερη και μακρύτερη ζωή από αυτούς. Είναι προφανές πως και σε αυτή την περίπτωση η ταινία δε θα είχε καμία εξέλιξη.

# Η δράση των χρονοκλεφτών με βάση το συναίσθημα του φθόνου είναι απαραίτητη για την οικονομία της ταινίας και την εξέλιξη της πλοκής.

•  Αφού ο Γουίλ με την καλοσύνη του έχει κερδίσει το χρόνο του αιωνόβιου Χάμιλτον και μετά το χαμό της μητέρας του, οδεύει προς το Νέο Greenwich όπου έχει σκοπό να κάνει τους πλούσιους να πληρώσουν. Στη σκηνή που ο Γουίλ βρίσκεται στο καζίνο, και παίζει πόκερ με τον Φίλιπ Γουάις  συζητούν για τη λειτουργία του συστήματος που βασίζεται στην επιβίωση του ισχυρού από τις αρχές του Δαρβίνου για τον καπιταλισμό. Στη σκηνή αυτή το συναίσθημα δεν είναι κυρίαρχο μα σίγουρα υποβόσκει. Ο φθόνος εδώ, είναι το συναίσθημα που εκπροσωπεί ο Γουάις για την κοινωνία των πλουσίων που βασίζεται στη εξαθλίωση των ανθρώπων που ζουν σε φτωχότερες χρονικές ζώνες και ιδιαίτερα στο γκέτο. Όλοι οι πλούσιοι γνωρίζουν πως η κατάστασή τους οφείλεται στον καθημερινό θάνατο χιλιάδων ανθρώπων στις αδύναμες ζώνες.  Γι’ αυτό το λόγο και τους φθονούν, τους μισούν και τους ζηλεύουν καθώς γνωρίζουν πως χωρίς αυτούς δε θα ήταν τίποτα παραπάνω από συνηθισμένοι άνθρωποι που παλεύουν για την καθημερινή επιβίωση.

Λογική: Σε περίπτωση που οι πλούσιοι δρούσαν με βάση τη λογική τους θα αντιλαμβάνονταν πως το σύστημα αυτό καταστρέφει τον κόσμο και διχάζει τους ανθρώπους. Με τη λογική ως βάση θα καταλάβαιναν πως δεν είναι σωστό να βασίζονται στους αδύναμους για τη δική τους ευημερία. Ίσως προσπαθούσαν να μην κοιτάξουν το συμφέρον τους και  να γκρεμίσουν το σύστημα αυτό της αδικίας. Η αλήθεια όμως είναι πως μια τέτοια εξέλιξη δε θα εξυπηρετούσε στην οικονομία του έργου καθώς ολόκληρη η ταινία βασίζεται στο σύστημα αυτό και τη διατήρησή του μέσω του φθόνου των πλουσίων για τους φτωχούς.

Συναίσθημα: Οι πάμπλουτοι αυτοί άνδρες ζουν και διατηρούνται με βάση το φθόνο τους για τους αδύναμους. Αυτό το συναίσθημα τους συγκρατεί στη θέση τους, ώστε να φθονούν αρκετά τους φτωχούς για να μη νοιάζονται για την ποιότητα και τη διάρκει ζωής τους. Είναι προφανές πως ο φθνόνος αυτός συγκροτεί την πλοκή της ιστορίας και αποτελεί τη βάση για την εξέλιξη της ταινίας.

Λογική-Συναίσθημα-Συνείδηση: Αν η άρχουσα αυτή τάξη δρούσε έχοντας ως σύμβουλο τόσο τη λογική όσο και το συναίσθημα τότε η συνείδησή τους δε θα τους επέτρεπε να αφαιρούν καθημερινά χιλιάδες ζωές έχοντας ως στόχο τη δική τους αιώνια ζωή. Μια ώριμα διαμορφωμένη συνείδηση θα τρέλαινε όποιον γνώριζε πως η δική του ματαιοδοξία σκοτώνει χιλιάδες ανθρώπους. Αν λοιπόν η συνείδηση αυτή αποτελούσε την κινητήρια δύναμη για τις πράξεις της τάξης αυτής τότε δε θα επικρατούσε αυτού του είδους ο καπιταλισμός και η απανθρωπιά και πολύ πιθανόν τα χάσματα ανάμεσα στις τάξεις να ήταν τόσο ελάχιστα ώστε να μην υπήρχε καν ο φθόνος στις ψυχές αυτών των ανθρώπων

# Και πάλι γίνεται φανερό πως η χρήση του φθόνου ως κινητήριας δύναμης είναι μεγίστης σημασίας για την εξέλιξη της ταινίας που βασίζεται σε αυτές τις κοινωνικές διαφορές.

• Το συναίσθημα του φθόνου είναι επίσης προφανές στη σκηνή που ο Γουίλ ζητάει λύτρα από τον Γουάις μετά την απαγωγή της Σύλβια κατά την προσπάθεια των χρονοφυλάκων να περιορίσουν το Γουίλ και να τον κατηγορήσουν για το φόνο του Χάμιλτον. Ο Γουίλ παίρνει τηλέφωνο το Γουάις και ζητά χίλια χρόνια να κατατεθούν στην Time Lines στην Ντέϊτον για την απελευθέρωση της Σύλβια. Η γυναίκα του τονίζει πως το ποσό αυτό είναι αμεληταίο για την κόρη τους μα ο Γουάις επιδεικνύει ξεκάθαρο φθόνο για τους ανθρώπους στο γκέτο λέγοντας πως ο χρόνος αυτός δεν έιναι για την κόρη του μα για τους φτωχούς. Γνωρίζει πως η αθλιότητα της ζωής στο γκέτο και οι καθημερινοί θάνατοι λόγω έλειψης χρόνου διατηρούν το σύστημα σε ισχύ και την ζωή των πλουσίων εφικτή. Έτσι λοιπόν, αρνείται να καταθέσει αυτό το ποσό για τη σωτηρία της κόρης του απλά και μόνο για να διασφαλίσει τη συνέχιση του συστήματος.

Λογική: Αν ο Γουάις δρούσε λογικά και έβαζε πάνω από όλα τη σωτηρία της κόρης του που είναι λογικό να υπερτερεί της διατήρησης του συστήματος, θα έδινε τα λύτρα για την απελευθέρωσή της. Η Σύλβια θα γυρνούσε πίσω και ίσως ποτέ να μην ερωτευόταν το Γουίλ ώστε να συγκροτήσουν εκείνη την ομάδα διάσωσης της κοινωνίας. Επιπλέον, ο χρόνος που θα δινόταν ως λύτρα στην τράπεζα Time Lines στην Ντέϊτον θα χρησίμευε για να παραταθούν κάποιες ζωές και το σύστημα να δεχτεί ένα μικρό πλήγμα.

Συναίσθημα: Ο Γουάις στη σκηνή αυτή δρα με βάση το συναίσθημα. Δε δίνει τα λύτρα θέλοντας να προστατεύσει το σύστημα και ρισκάρει την ασφάλεια της κόρης του.

Λογική-Συναίσθημα- Συνείδηση: Αν ο Φίλιπ Γουάις δρούσε με βάση τη συνείδησή του θα γνώριζε πως το να ρισκάρει η ζωή της κόρης του για να μην πληχθεί το σύστημα θα ήταν μια φρικαλέα πράξη. Έτσι θα έδινε τα λύτρα και η Σύλβια θα απελευθερωνόταν μην έχοντας ταχθεί ποτέ υπέρ των φτωχών και μη παλεύοντας ποτέ με το Γουίλ για την κατάρρευση του συστήματος.

#Για άλλη μια φορά ο φθόνος εξυπηρετεί την εξέλιξη της ταινίας.

• Σε μια από τις τελευταίες σκηνές αφού η Σύλβια ταχθεί υπέρ του Γουίλ, το διαβόητο αυτό ζευγάρι κλεφτών καταφέρνει να εισβάλλει στο γραφείο του Γουάις όπου φυλάσσονται ένα εκατομμύριο χρόνια. Το ποσό αυτό κλέβεται και προορίζεται για το γκέτο όπου θα χρησιμοποιηθεί για τη προσπάθεια εξίσωσης των χρονικών διαφορών. Ο Γουάις δηλώνει ξανά πως ένα τέτοιο ποσό μπορεί να διαλύσει το σύστημα των χρονικών ζωνών και να καταστρέψει την κοινωνία αυτή που βασίζεται στην άδικη αθανασία ορισμένων ανθρώπων με κόστος το θάνατο χιλιάδων. Είναι προφανές πως οι πλούσιοι μισούν απίστευτα τους φτωχούς και ταυτόχρονα τους ζηλεύουν για τη δυνατότητα που έχουν να διατηρούν το σύστημα με την εξαθλίωσή τους.

Στη σκηνή αυτή ο φθόνος είναι προφανής για την αδύναμη τάξη και φανερώνει την αιτία της συμπεριφοράς των πλουσίων για το σύστημα όλα αυτα τα χρόνια. Αν οι σκηνές ξαναγράφονταν με κινητήρια δύναμη τη λογική ή το συναίσθημα ή τη συνείδηση θα είχαμε το ίδιο αποτέλεσμα με το (ii).

Ανία:

•  Το συναίσθημα της ανίας εντοπίζεται σε μια από τις αρχικές σκηνές όπου ο Χάμιλτον αφού έχει περάσει όλο του τον χρόνο στο ρολόι του Γουίλ αφήνοντας στο δικό του μόνο μερικά λεπτά αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Η πράξη αυτή καλοσύνης προς τον Γουίλ αποτελεί συνέπεια της συνεχόμενης ανίας που βίωνε ο πάμπλουτος αυτός άνδρας κατα τη διάρκεια του αιωνόβιου βίου του.  Έχει συμπεράνει πως ο άνθρωπος δεν είναι προορισμένος να ζει για πάντα γι’ αυτό και αφήνει τον υπόλοιπο χρόνο στον Γουίλ και αυτοκτονεί για να γλιτώσει από αυτή τη συνεχόμενη και αέναη διατήρηση του στη ζωή.

Λογική: Αν ο Χάμιλτον δρούσε με βάση τη λογική του θα αυτοκτονούσε και πάλι γιατί θα αντιλαμβανόταν πως οι άνθρωποι δεν είναι προορισμένοι να ζουν για πάντα. Έτσι λοιπόν έχοντας ζήσει έναν αιώνα θα αποφάσιζε να βάλει ένα τέλος στη ζωή του ξέροντας πως η κατάσταση που βιώνει τώρα είναι παράλογη.

Συναίσθημα: Ο Χάμιλτον βασίζεται στο συναίσθημα και αποφασίζει να προβεί σε αυτή τη βιαστική πράξη. Έχει καταλάβει πλέον πως η ανία σε αυτή την αιωνόβια ζωή είναι αφόρητη και αποφασίζει να βάλει ένα τέλος στη ζωή του. Η ανία στη σκηνή αυτή δρα ως κινητήρια δύναμη που εξυπηρετεί την οικονομία του έργου.

Λογική-Συναίσθημα-Συνείδηση: Ο Χάμιλτον έχοντας τη συνείδησή του καλλιεργημένη θα καταλάβαινε πως το να αρνηθεί τη ζωή του σε αυτό το σημείο θα ήταν ό,τι καλύτερο έχει κάνει ποτέ. Γνωρίζοντας πως η ανθρώπινη φύση εναντιώνεται στη γεννετική αυτή τροποποίηση και έχοντας ζήσει έναν αιώνα ανίας θα αποφάσιζε πως αυό θα ήταν ένα κατάλληλο τέλος για τη ζωή του. Η λογική και το συναίσθημα συνδυασμένα θα συμφωνούσαν με την πράξη του αυτή που αποτελεί τόσο λογική εξέλιξη όσο και συναισθηματική.

• Μια ακόμη σκηνή στην οποία διακρίνουμε ότι η ανία είναι η κινητήρια δύναμη για τις πράξεις του ανθώπου είναι όταν η Σύλβια παίρνει τηλέφωνο τον πατέρα της και ο χρονοφύλακας πλησιάζει απειλητικά τον Γουίλ. Η ανία που βίωνε η Σύλβια σε όλη της τη ζωή μη μπορώντας να κάνει κάτι τρελό ώστε να νιώσει ότι ζει την ωθεί στο να ερωτευτεί τον Γουίλ και να πυροβολήσει ακόμα το χρονοφύλακα για να τον σώσει.

Λογική: Αν η Σύλβια δρούσε λογικά τότε δε θα επέτρεπε ποτέ στον εαυτό της να εναντιωθεί στην αρχή, να επιτεθεί στο χρονοφύλακα για να σώσει το Γουίλ. Αν απλά δεν έδινε σημασία, αφήνοντας το Γουίλ να συλληφθεί, θα γυρνούσε στο σπίτι της,έχοντας ζήσει μια περιπέτεια και αποτρέποντας το Γουίλ να μοχθήσει για τη διάσωση της κοινωνίας.

Συναίσθημα: Η Σύλβια δρα με βάση το συναίσθημά της. Έχοντας ερωτευθεί μετά από μια ζωή ανίας ρισκάρει τα πάντα, εξυπηρετώντας την οικονομία του έργου.

Λογική-Συναίσθημα-Συνείδηση: Αν η Σύλβια δρούσε με βάση τη συνείδησή της, έχοντας λάβει υπόψη το συναίσθημα και τη λογική της θα αποφάσιζε να ρισκάρει και να ταχθεί υπέρ του Γουίλ, πολεμώντας την αρχή και ον πατέρα της καθώς θα συμπέρανε πως το σωστό είναι να πολεμήσει την ανία και τη διαφθορά που προκαλεί το σύστημα, εξυπηρετώντας την οικονομία του έργου.

• Τέλος η ανία είναι αυτή που κάνει τη Σύλβια να αποφασίσει πως η ζωή της ως πλουσιοκόριτσο είναι ανούσια και την ωθεί στο να ταχθεί υπέρ του Γουίλ και να αρχίσει και η ίδια να αγωνίζεται για την κατάρρευση του συστήματος. Στη σκηνή όπου οι δύο ήρωες βρίσκονται σε ένα αυτοκίνητο σε μια ερημική τοποθεσία και βλέπουν πως είναι και οι δύο καταζητούμενοι, ο Γουίλ λέει στη Σύλβια πως μπορεί να πει πως αυτός την ανάγκασε να τα κάνει όλα. Ωστόσο η Σύλβια αρνείται τη βοήθεια αυτή και λέει πως δεν προτίθεται να γυρίσει πίσω σε εκέινη την πλαστικοποιημένη ζωή που πρέπει να κρύβεται από τα λάθη και να μη ζει πραγματικά ώστε να μην πεθάνει.

Αν το σενάριο ξαναγραφόταν με βάση τη λογική ή το συναίσθημα ή τη συνείδηση θα είχαμε το ίδιο αποτέλεσμα με το (vi).

Matrix 1:

Φθόνος:

• Το συναίσθημα του φθόνου αποτελέι κινητήρια δύναμη για τις πράξεις του Cypher, ο οποίος αισθάνεται μια κακεντρέχεια για τον Neo που είναι ο Ένας. Ο φθόνος του για το νεαρό ήρωα κορυφώνεται όταν στη σκηνή που η Trinity πηγαίνει στον Neo πρωϊνό. Εκεί κάνει ένα «παράπονο» για το ότι σε αυτόν ποτέ δεν έχει φέρει φαγητό. Το συναίσθημα αυτό σε συνδυασμό με τις πεποιθήσεις του Cypher τον ωθούν να ταχθεί υπέρ των μηχανών, να προδώσει και να δολοφονήσει πολλούς από τους συντρόφους του χωρίς κανένα αίσθημα ντροπής. Ιδιαίτερα στη σκηνή που αυτός έχει περάσει στον αληθινό κόσμο, δολοφονώντας τον Dozer τον Apoc και την Switch και τραυματίζοντας τον Tank αφήνοντας στο Matrix την Trinity, τον Morpheous και τον Neo αποδεικνύει πόσο έχει ζηλέψει και μισήσει τον Neo. Η συναισθηματική αυτή κατάσταση που φαίνεται κατά τη συνομιλία του με την Trinity τον ωθεί σε αυτές τις παράλογες πράξεις μίσους και απαξίωσης του ανθρώπινου είδους.

Λογική: Αν ο Cypher δρούσε λογικά δε θα επέτρεπε στον εαυτό του να διαφθαρεί από το φθόνο του και από τις μηχανές και δε θα πρόδιδε την ομάδα του. Σε περίπτωση που η ταινία ακολουθούσε αυτή την εξέλιξη οι ζωές των Dozer, Apoc, Switch και η αιχμαλωσία του Morpheous δε θα είχαν συμβεί ποτέ.

Συναίσθημα: Οι πράξεις του Cypher χαρακτηρίζονται καθαρά από το φθόνο του για το Neo.

Λογική-Συναίσθημα-Συνείδηση: Η συνείδηση ενός κανονικού ανθρώπου δε θα επέτρεπε ποτέ τις αποτρόπαιες αυτές πράξεις και η προδοσία δε θα είχε διαπραχθεί ποτέ αν ο Cypher δρούσε με βάση τη συνείδησή του. Ίσως κρυφά να ζήλευε μα ποτέ δε θα έφτανε σε αυτό το σημείο.

Το συναίσθημα της ανίας δεν εντοπίζεται σε κάποιο σημείο της ταινίας ως κινητήρια δύναμη για κάποια πράξη των ηρώων.

Η Φάρμα των Ζώων

Φθόνος:

• Ο φθόνος είναι ένα συναίσθημα που επικρατεί στη γενικότερη ατμόσφαιρά του βιβλίου «Η Φάρμα των Ζώων». Πολλές φορές το συναίσθημα αυτό λειτουργεί ως κινητήρια δύναμη για τη δράση διαφόρων ηρώων. Στις αρχικές σελίδες του βιβλίου όταν η ιστορία ξεκινά να ξεδιπλώνεται, λίγο μετά το διωγμο του Τζόουνς από το Κτήμα , ο φθόνος των ιδιοκτήτων των γειτονικών κτημάτων για την ευημερία  του Κτήματος των Ζώων τους κάνει να διαδίδουν ψευδείς φήμες για την κατάσταση της ζωής σε αυτό όπως ότι επικρατεί διχόνοια και τα ζώα λιμοκτονούν, ασκωντας καννιβαλισμό, βασσανίζοντας το ένα το άλλο και έχοντας τα θηλυκά ζώα κοινά, κάτι που στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ πιστευτό.

Λογική: Αν οι ιδιοκτήτες των άλλων κτημάτων δρούσαν λογικά δε θα διέδιδαν κακοήθεις φήμες για το κτήμα των ζώων. Ωστόσο, δε θα υπήρχε κάποια διαφορά σην εξέλιξη του έργου καθώς όπως και να έχει αυτές οι φήμες δεν έγιναν πιστευτές.

Συναίσθημα: Οι ιδιοκτήτες των γειτονικών κτημάτων δρουν με βάση τοσυναίσθημα του φθόνου τους για το κτήμα των ζώων.

Λογική-Συναίσθημα-Συνείδηση: Έχοντας υπόψη τη συνείδησή τους, οι ιδιοκτήτες τν διπλανών κτημάτων δε θα διέδιδαν αυτού του είδους τις φήμες. Και πάλι δε θα υπήρχε κάποια διαφορά στην εξέλιξη καθώς οι φήμες δεν έγιναν ούτως ή άλλως πιστευτές.

• Ο φθόνος είναι επίσης κυρίαρχος στις πράξεις αρχικά του Τζόουνς και στη συνέχεια του Φρέντερικ, ιδιοκτήτη του Πίντσφιλντ να καταλάβουν το κτήμα των ζώων καθώς δε μπορούσαν να ανεχτούν την ευημερία του και φθονούσαν την ικανότητα των ζώων να καταφέρνουν να επιβιώνουν. Αρχικά στη μάχη του Παραπήγματος όπου ο Τζόουνς προσπαθεί να ανακτήσει τον έλεγχο του κτήματός του ο φθόνος ωθεί στην απροκάλυπτη βιαιότητα προς τα ζώα που όμως αποδεικνύεται μάταιη χάρη στην καλά οργανωμένη μαχητική τακτική. Στη συνέχεια στη μάχη του Ανεμόμυλου όπου ο Φρέντερικ εισβάλλει αιφνιδιαστικά στο κτήμα των ζώων η μάχη είναι επίσης σκληρή, οδηγώντας σε πολλούς θανάτους, δεκάδες τραυματισμούς και ένα μεγάλο πλήγμα στο γόητρο των ζώων που οφειλόταν στο γκρέμισμα του ανεμόμυλου που με τόσο κόπο κατάφεραν να χτίσουν.

Λογική: Αν ο Τζόουνς δρούσε λογικά θα αποδεχόταν τη δικαιοσύνη αυτή και δε θα επιχειρούσε να ξαναπάρει το κτήμα έτσι ώστε το πρόβατο να μη σκοτωθεί ποτέ αλλά και η περηφάνει των ζώων να μην θριαμβεύσει ποτέ. Αν ο Φρέντερικ δρούσε λογικά και χωρίς τη μνησικακία του για το κτήμα των ζώων η μάχη του Ανεμόμυλου δε θα είχε γίνει ποτέ και θα είχαν αποφευχθεί πολλοί θάνατοι αλλά και οι καταστροφές στον ανεμόμυλο και το γόητρο των ζώων δε θα είχαν συμβεί ποτέ.

Συναίσθημα: Το συναίσθημα καθοδηγεί του αυτούς ανθρώπους στις καταστροφικές αυτές μάχες.

Λογική-Συναίσθημα-Συνείδηση: Αν η συνείδηση είχε το ρόλο της κινητήριας δύναμης για τις πράξεις του Τζόουνς και ου Φρέντερικ οι αιμοβόρες αυτές μάχες δε θα είχαν συμβεί ποτέ και πολλές ζωές δε θα είχαν χαθεί.

• Ο φθόνος εντοπίζεται ακόμη στη σκηνή όπου ο Ναπολέων επιθεωρεί τα σχέδια του Σνόουμπωλ για τον ανεμόμυλο, δείχνοντας φανερή ασέβειαστον κόπο του αφού ουρήσει επάνω τους. Το συναίσθημα αυτό φαίνεται να κορυφώνεται όταν αφού ο Ναπολέων έχει εξορίσει το Σνόουμπωλ, ανακοινώνει πως ο ανεμόμυλος τελικά θα χτιστεί τονίζοντας πως ο Σνόουμπωλ είχε κλέψει τα σχέδιά του. Ο Ναπολέων μισεί και ζηλεύει τρομερά το Σνόομπωλ για την ευφυϊα του και έχοντας το συναίσθημα αυτό ως κινητήρια δύναμη «κλέβει» το σχέδιο του, μη διστάζοντας να πει ψέματα αφού ήδη η αγάπη του για την εξουσία τον έχει εξοστρακίσει.

Λογική: Αν ο Ναπολέων δρούσε λογικά δε θα αυτοαναιρούνταν στην απόφαση για τον ανεμόμυλο και πιθανότατα τα ζώα να γλιτωναν πολλές ώρες κοπιασικής δουλειάς και εξαθλίωσης.

Συναίσθημα: Ο Ναπολέων δρα με βάση το συναίσθημα του φθόνου στη σκηνή αυτή.

Λογική-Συναίσθημα-Συνείδηση: Αν ο Ναπολέων δρούσε με βάση τη συνείδησή η αυτοαναίρεση αυτή δε θα είχε συμβεί και ο ανεμόμυλος δε θα χτιζόταν γλιτώνοντα τα ζώα από μεγάλε ταλαιπωρίες.

• Ο Ναπολέων φανερώνει ακόμα το φθόνο του για το Σνόομπωλ στο σημείο που βλέπει πως ο λαός τάσσεται εναντίον του και διαπράττει ανταρσία εξορίζοντας στο Σνόομπωλ κακήν κακώς από το κτήμα των ζώων με τη βοήθεια μπράβων-σκυλιών. Η αγάπη του για την ολοκληρωτική απόκτηση της εξουσίας σε συνδυασμό με το συναίσθημα αυτό ωθούν σε μια πράξη απροκάλυπτης βίας. Ακόμα και η γενναιότητα του Σνόομπωλ φθονείται από το Ναπολέων ο οποίος αφού έχει κηρυχθεί ηγέτης και έχει υποδουλώσει υποσυνείδητα κάθε ζώο κάνει το λαό να πιστέψει σε ψέματα, πως δηλαδή ο Σνόομπωλ δεν ηγήθηκε ποτέ της μάχης του Παραπήγματος αλλά υπήρξε σύμμαχος του Τζόουνς. Η χρήση της πειθούς του Σκούηλερ είναι αξιοσημείωτη μα ηθικός αυτουργός αυτής της αισχρής πράξης υποβίβασης της νοημοσύνης των ζώων είναι ο φθόνος που τρέφει ο Ναπολέων για τις ικανότητες του Σνόουμπωλ.

Λογική: Αν ο Ναπολέων δρούσε λογικά και δε φθονούσε τόσο παράλογα τις ικανότητες και τη γεναιότητα του Σνόουμπωλ, πιθανότατα δεύτερος να μην χρειαζόταν να εξοριστεί ποτέ και το κλίμα αυτό της τυραννίας να μη διαμορφωνόταν ποτέ.

Συναίσθημα: Ο Ναπολέων δρα με βάση το συναίσθημα του φθόνου του.

Λογική-Συναίσθημα-Συνείδηση: Αν ο Ναπολέων δρούσε με βάση τη συνείδησή του θα συγκροτούσε και μια πιο ώριμη αντιμετώπιση που δε θα περιείχε πράξεις βίας, κακίας και υποκρισίας.

• Το συναίσθημα του φθόνου ακόμα που αιθάνονται τα ζώα πως βιώνουν από τους ανθρώπους τους ωθούν στο να παλεύουν και μοχθούν για την ολοκλήρωση του ανεμόμυλου ώστε να μην επιβεβαιωθούν οι κακεντρεχείς άνθρωποι που φθονούν την πυγμή αυτή του κτήματος των ζώων. Είναι φανερό λοιπόν πως και οι συνέπεις του φθόνου που αισθάνεται ο εχθρός αποτελούν κινητήρια δύναμη για την ενδυνάμωση της προσπάθειας.

Λογική: Αν οι άνθρωποι δρούσαν λογικά δε θα φέρονταν με το φθόνο αυτό που υποχρέωσε τα ζώα να βιαστούν και να πιεστούν για να τελειώσουν τον ανεμόμυλο. Πολλοί από τους μόχθους των ζώων θα είχαν αποφευχθεί όλη αυτή η κούραση ίσως θα μπορούσε να μειωθεί.

Συναίσθημα: Οι άνθρωποι δρουν με βάση το φθόνο τους για τις ικανότητες των ζώων, πιέζοντάς τα έμμεσα και προκαλώντας τους πολλές κακουχίες.

Λογική-Συναίσθημα-Συνείδηση: Αν οι άνθρωποι δρούσαν συνειδητά και όχι υποκινούμενοι αποκλειστικά από τη λογική ή το φθόνο τους δε θα πίεζαν έμμεσα τα ζώα να ολοκληρώσουν τον ανεμόμυλο κατανοώντας πως αποτελούν ζωντανούς οργανισμούς με ανάγκες, τρέφοντας όμως κάποια ζήλεια για τις ικανότητές τους.

• Ο Ναπολέων χρησιμοποιεί επίσης το συναίσθημα του φθόνου για να φορτώσει στο Σνόομπωλ διάφορες υλικές ζημειές και ελλείψεις. Γνωρίζει πως θα ήταν λογικό το γουρούνι αυτό να φθονήσει τους συντρόφους του μετά την εξορία του και να προσπαθήσει να τους καταστρέψει. Έτσι προφασίζεται πως ο Σνόομπωλ κατέστρεψε τον ανεμόμυλο την πρώτη φορά όταν ο μόνος υπεύθυνος ήταν ο καιρός. Τον κατηγορεί επίσης για κάποιες υλικές ζημειές στο κτήμα των ζώων όπως σπασμένα αυγά, τσαλαπατημένα φυτώρια, ροκανισμένους φλοιούς των οπωροφόρων αλλά και ελλέιψεις σε αγαθά όπως κλεμμένο καλαμπόκι και γάλα. Έτσι λοιπόν μας γίνεται φανερό πως ο φθόνος στις σκηνές αυτές δεν αποτελεί απλά την κινητήρια δύναμη στην ψυχοσύνθεση ενός οργανισμού αλλά και ένα μέσο για το οποίο μπορούν να διαδίδωνται ψέματα. Ακόμη και η δολοφονίες που έχουν ονομαστεί «τιμωρίες» των προδοτών γίνονται στο όνομα του φθόνου αυτού.  

Το συναίσθημα της ανίας δεν εντοπίζεται σε κάποιο σημείο του βιβλίου ως κινητήρια δύναμη για κάποια πράξη των ηρώων.

Ιβανούδη Μαρία

Β’2